Israël en ik 27; persoonlijke ontwikkeling

 

Dit wordt mijn laatste blog voor de zomervakantie. Volgende week plaatsen we nog een artikel dat door het Nederlands Dagblad niet gepubliceerd werd, omdat er, volgens de redactie, al voldoende was geschreven over “Israël”. Ik ben zo vrij om het op onze blog te plaatsen, omdat ik een aantal zaken beschrijf die juist in deze krant onvoldoende aandacht hebben gekregen.

Dit verhaaltje wordt een terugblik. Als jullie alle blogs hebben gelezen, dan ontdekken jullie mijn denk- en ontwikkelproces. Een proces dat ik niet graag had willen missen. Door afstand te nemen van een gereformeerde kerk, kwam er ruimte in mijn hoofd en hart en vrijmoedigheid om over onderwerpen na te denken en ze te bestuderen die in deze kerk niet aan de orde kwamen. Hoewel we bewust ons lidmaatschap hebben opgezegd, is deze kerk niet uit ons hart. We brengen regelmatig de leden, inclusief de voorgangers, in onze gebeden bij de Koning van de kerk. We houden contacten en we bidden of de God van Abraham, Izaäk en Jakob hun harten wil openen voor zijn volk Israël.

Dankzij “Christenen voor Israël” en hun blad “Israël Aktueel” zijn we op het spoor gezet van vervulde beloften in deze tijd, maar ook beloften die nog op vervulling wachten. We ervaren een toekomstgerichte spanning. Wanneer komt de Messias terug, welke rol speelt zijn eigen volk daarin? Graag schrijf en spreek ik daarover. Het is mijn hartelijk verlangen dat anderen gestimuleerd worden in eigen onderzoek en eigen ontdekkingen. De Profeten Jesaja, Jeremia, Ezechiël, Zacharia en anderen spreken niet alleen over de actuele situatie in hun eigen dagen, maar mochten vooruitblikken in de toekomst, in een tijd die ze zelf niet meer hebben meegemaakt. En al lezende ontdek je dat wij mogen leven in de tijd die zij beschrijven. Daar gaat je hart toch heftiger van kloppen en het uitzien naar zijn terugkomst wordt verlangender. Het zijn niet de volken uit Psalm 2 die samenspannen, maar de God van Israël die de toekomst bepaalt en in zijn handen houdt. God is de Almachtige, de Eeuwige. Wat een troost.

Mijn zoektocht, het afgelopen jaar, heeft me regelmatig diep verdriet gebracht. Het boek “Bloed aan onze handen” en een livestream van Christenen voor Israël hierover, vertellen ons hoe juist christenen, vanaf de eerste eeuwen, de Joden in een kwaad daglicht hebben gezet. Als je artikelen leest die in die tijd geschreven zijn, dan is het onvoorstelbaar dat zoiets uit “christen” harten is voortgekomen. Het heeft ertoe bijgedragen dat vele, vele Joden het dorp, de stad, het land zijn uitgezet, of zoveel erger… Ik voel een last van schuld in mijn hart. Alleen daarom al, kom ik op voor dit volk, Gods eigen volk en roep ik anderen op om niet antisemitisch te denken en te spreken. Ik maak duidelijk dat zwijgen, juist op de preekstoel, over Israël, het antisemitisme bevorderd. Graag roep ik mijn medechristenen op, om het meer over Israël te hebben. Het zal ons helpen om veel meer gericht te worden op de terugkomst van onze Heiland.

Ik wens jou de vrede van God; ik wens ons Nederlandse volk, de wereld, maar in het bijzonder Israël, de vrede van God. Shalom.

Afbeelding: Mathilda Slings; Boom aan het meer van Galilea, naar een schilderij van Marc de Klijn