Onvergankelijk
Maar in dit blog wil ik even terug naar 2013. Ik loop over de
begraafplaats om naar het graf van mijn ouders te gaan. Onderweg zijn ze bezig
om graven te ruimen. Wij hebben ook de keus gehad om hun graf te laten ruimen.
Het mag nog een poosje blijven.
Er staat een grote container waar grafstenen in gegooid
worden door de grijper die ernaast staat. Brokstukken van stenen liggen overal
naast de container. Ik voel me er naar door! Dat blijft er dus over van je
graf. Een paar reststukken van een steen die respectloos – voor mijn gevoel – in
een container gemikt worden. Ik loop door naar het graf van mijn ouders en
blijf daar in gedachten aan hen een poosje staan. Een Bijbeltekst schiet me te
binnen over zaaien in vergankelijkheid, maar opgewekt worden in
onvergankelijkheid. (1 Korintiërs 15:42) Die vergankelijkheid is hier op de
begraafplaats, de onvergankelijkheid is de belofte en de waarheid waar ik aan
vast mag houden. Een hoopvolle verwachting! Ik moet terug ook weer langs de
container, nu met een wat beter gevoel. 2013 was het jaar waarin ik begon met
het schilderen met vondsten. Ik raapte ze op uit het bos, van de straat. En
hier twijfel ik, zal ik wat brokstukken meenemen? Ik vind ze langs het pad….en
terwijl ik er een paar opraap die voor m’n voeten liggen is er al een begin van
een schilderij met deze stukken in m’n hoofd. De brokstukken blijven nog een
hele poos liggen op m’n hobbykamer. Ze stinken. Ze stinken naar dood! Maar de
tekst van de opwekking in onvergankelijkheid blijft de boventoon voeren.
Het wordt een schilderij ter nagedachtenis aan lieven.
Met brokstukken, veren als teken van kwetsbaarheid, van vergankelijkheid. Een
zuchtje wind en weg is de veer! Geel zand, een stralend blauwe lucht, een
kruis…..
2013, het was ook de laatste keer dat ik op Moscowa was.
Onvergankelijk!
Reacties
Een reactie posten
plaats hier een reactie