Israël en ik 23; wekenfeest

Getallen in de Bijbel hebben vaak een diepere laag, bijv. het getal 7. Helemaal wanneer er 7 x 7 staat. Volgende week vieren christenen het Pinksterfeest en graag wil ik daar een blog aan wijden, maar nu focus ik mij op het getal 7. In deze weken, tussen Pasen en Pinksteren tellen vele Joden over heel de wereld 7 x 7 af, de Omertelling. Eerlijk gezegd had ik nog nooit van “Omer” gehoord. Het blijkt een bepaalde maat te zijn voor het afmeten van koren. De Joden beginnen met tellen op de dag van het Eerstelingenfeest (een onderdeel van Pesach). Vroeger brachten ze die dag 2 platte gerstebroden naar de tempel als dank voor de oogst die de Schepper gaf en dan beginnen ze te tellen: 1, 2, 3, … 7, … 14, …, …, 49. Elke dag leven ze toe naar de 50e dag als 7 x 7 dagen zijn weggeteld: het Wekenfeest of zoals de Joden zeggen, Sjavoeot. Opnieuw werd een meeloffer naar God gebracht, 2 tarwebroden met gist bereid. Het is het einde van de voorjaarsoogsten. Het offer voor Gods goede zorg. Vandaag de dag bestuderen ze samen een nacht lang de Woorden van God en geven in dankbaarheid hun leven aan hun Schepper.

Tijdens het Wekenfeest herdenken de Joden ook de ontvangst van de 10 geboden, de indrukwekkende ontmoeting op de berg Sinaï tussen de Almachtige en zijn volk. Niet alleen de 10 geboden, maar de hele Thora, de eerste 5 Bijbelboeken, heeft de God van Abraham, Izaäk en Jakob aan Israël gegeven. In feite ontving het volk hier zijn identiteit. Overal in de wereld waar je het Joodse volk ontmoet, kom je de Thorarollen tegen. En juist in deze rollen ontvouwt God zijn plan met zijn volk. Hij geeft ze vele instructies om zelf gelukkig te zijn, maar ook de naaste met wie je omgaat. En deze instructies waren nogal noodzakelijk, omdat de Israëlieten honderden jaren tussen de Egyptenaren hadden gewoond en gewend waren aan de regels en afspraken in dat land.  Ze moesten als het ware een compleet nieuwe start maken. Wat moet dat voor het volk een zeer indrukwekkend schouwspel zijn geweest toen God neerdaalde uit de hemel op de berg. Het geluid, het vuur en dan zijn Stem. De 49 dagen brengen hen niet alleen naar het laatste voorjaarsoffer, maar ook terug naar dat grootse moment op de Sinaï.

De commentaren van Joodse rabbijnen vertellen over deze Omerdagen als een tijd van bezinning, van zelfreflectie. Wie mag ik zijn in de ogen van mijn Schepper? Is het mijn verlangen om Hem in alles te volgen? Is Hij de allerbelangrijkste voor mij? Ben ik een liefdevolle naaste voor de ander? Welke karaktereigenschappen moet ik onderdrukken en welke juist versterken? Verwacht ik het alleen van Hem wanneer ik in de problemen zit? Geef ik Hem de eer die Hij toekomt? Met andere woorden, hoe leef ik in nauwe verbondenheid met Hem? Of zoals een oude Bijbelvertaling het verwoordt: Wandelen met Hem.

Wat een moment als het Wekenfeest wordt vervuld door de Heilige Geest. Laten we aftellen naar dat Feest.