Ik denk dat ik een jaar of 9 was toen ik voor het eerst een
dodenherdenking meemaakte. Gewoon thuis, achter het raam, om te kijken naar het
verkeer wat om 8 uur allemaal stilstond. In die 2 minuten stilte moest ik dan
van mijn moeder aan oom Anton denken. Haar broer, en slachtoffer van de 2e
wereldoorlog. Gestorven aan uitputting en honger, 6 dagen na de bevrijding! Hij
heeft de voedseldropping in Rotterdam nog wel gezien, maar er niet meer van
kunnen eten. Ik vond het een indrukwekkend verhaal. Bij de grote razzia van
Rotterdam was hij met nog 2 broers opgepakt en moesten ze in Duitsland in een
kamp hard werken, o.a. houthakken en zagen. Vanwege hun zwakke gezondheid
mochten ze in januari weer naar huis, naar Rotterdam, waar het met het eten
veel minder goed gesteld was dan in het werkkamp. Hij heeft een bijzonder dagboek
van die periode achtergelaten.
Elke dodenherdenking is voor mij het gedenken van mijn oom. Ieder
jaar zit ik achter de tv en bekijk jaar in, jaar uit, hetzelfde ritueel; de
‘last post’, de stilte, de vlag halfstok, de toespraken, de kranslegging.
Altijd weer indrukwekkend en emotioneel vind ik de krans die gelegd wordt voor
de slachtoffers die door honger en uitputting om het leven kwamen. Oom Anton
dus. Ieder jaar weer een monument in de tijd!
Mooi Til. Dank.
BeantwoordenVerwijderen