Eerlijk zullen we alles delen

Nou ja….eerlijk? Als ik eerlijk ben dan deel ik best wel, maar alles…..echt niet! En dan heb ik het niet eens over de verhaaltjes die ik met jullie deel uit mijn leven. Ik moet ook denken aan mijn eerlijke, faire, groene, duurzame leven. Ik doe mijn best, maar in alles? Ik komt nog niet in de buurt zolang ik vlees blijf eten, al is het de helft minder dan voorheen en zolang we de auto pakken i.p.v. het Openbaar Vervoer. Ik probeer bij de boodschappen altijd een paar dingen biologisch te kopen, maar alles………. En geen plastic…..regelmatig, maar alles………

Wat ik wel heel eerlijk gedeeld heb deze zomer. Mijn voedseltuintje. Niet dat het zoveel opbracht dat ik alle buren van boontjes, tomaatjes, sla, peultjes kon voorzien. Nee, niets daarvan. Het brengt net genoeg op om mijn eigen lunch van te maken en zo af en toe een maaltijd voor 2 personen…of eigenlijk 4, maar dan eten we bijvoorbeeld 2 dagen achter elkaar van onze andijviestamppot. En hoe mededeelzaam zijn die 2 stronken in een pot. We konden tot nu toe 3x eten van dezelfde 2 stronken. En een volgende keer is ook al weer dichtbij. Dat delen we dus heel liefdevol met onszelf.

Alle moestuinierders hebben deze zomer hun moes moeten delen met de vele, vele slakken. Voordat de tuinier met eigen ogen het opgekomen zaad kon bekijken, waren de slakken er al om dat weg te werken. Voor velen een zeer ontmoedigend gebeuren. Ook in mijn tuintje waren er slakken, maar het viel me nog mee wat er weggegeten werd. Hoewel de pas gezaaide sla, tatsoi en boerenkool nergens meer te vinden is. Maar wat ik binnenshuis…nou ja, in de vensterbank van ons zomerverblijf opgekweekt heb en uitgezet heb in de tuin, dat is er bijna nog allemaal. En wat er staat aan palmkool, spitskool, boerenkool, spruitkool deel ik echt heel eerlijk, allemaal, met de rupsen van het koolwitje. Of het nou de grote is of de kleine…geen idee, maar die groene rupsjes doen zich tegoed aan alles wat maar kool heet, met het gevolg dat we enorm genieten van de vele witte vlinders die op de bloemen gaan zitten, daar lekker snoepen en dan weer een kool opzoeken om een stapel eitjes op achter te laten.  Een kringloop waar we plezier aan beleven. En misschien, als het straks te koud is voor vlinders, maar nog net wel warm genoeg om de kolen te laten groeien, blijft er ook nog wat voor ons over.