ThilsTuintje

 

Schreef ik dit jaar al eens over m’n ThilTuintje? Ik dacht het niet. Hoog tijd om jullie eens bij te praten over het wel en wee van m’n permacultuurtuin.

Permacultuur in het groot is een ontwerpmethode voor een duurzaam en zelfvoorzienend leven in harmonie met de natuur. In het klein betekent het voor mij gewoon genieten van alles wat groeit en bloeit in m’n tuintje. Ik spit niet en schoffel niet, maar trek wel eens een paar sprieten gras of een kruid wat ik er liever niet in wil hebben en wat ik dan onder een plantje leg waardoor die nog wat voedingstoffen levert aan de bodem. Door niet te schoffelen en te spitten wordt het bodemleven niet verstoord, wat dan weer goed is voor het planten en dierenleven in de tuin. Naast groei en bloei is het ook volop genieten van bijen, hommels en allerlei zwevend en fladderend gedierte. Ik eet elke dag wel een paar peulen bij lunch of warme maaltijd. De bonen zijn in aantocht, er zijn al wat tomaten te bespeuren. Ik heb al een echt ThilTheetje wat ik zomaar uit de tuin pluk en vers in een potje met heet water laat vallen. Er zijn ook groentes die het niet zo goed doen, maar daar leer ik weer van. Misschien ben ik ook wat te ongeduldig en zijn ze aan het eind van de zomer prachtig te oogsten. Het was super genieten van de vele dikke aardbeien en de kleine bosaardbeitjes en de paar bessen die de vorig jaar geplante struikjes gaven. Heel duurzaam allemaal, met maar een hele kleine voetafdruk; 10 passen van de tuin naar de pan of het bord. Fruit van de bomen hebben we nog niet gezien, ook al was er veel bloesem. Mankeert er iets aan het bestuiven misschien? We gingen er van uit dat ze zelfbestuivend zijn, maar als er nou volgend jaar nog geen peertje, appeltje of pruimpje aankomt, dan ga ik daar toch aan twijfelen. Ik ben in hoopvolle verwachting van een bloeiende Waltzing Mathilda dahlia. Er zijn al een paar knoppen en ik hoop dat ze als verjaardagscadeautje op de 16^e in bloei staan.

Liefs,

M.