Laatjes
Ik wel! En dan heb ik ook nog eens een klein hoofd, groot
genoeg voor een kinderbril, een kleine pet. Maar wel helemaal vol. Er is een la
die altijd wijd open staat en dat is die met data……10 april bijv. de verjaardag
van mijn oom, een vriendje van vroeger van een van onze kinderen, die van de ds
die we ooit hadden en dan ook nog eens in het nu die van een schoondochter en
een schone zus. Kijk, dat ik die nou niet moet vergeten, dat is logisch. Die
oom snap ik ook nog wel, maar waarom nou elk jaar die ds en dat vriendje nog om
de hoek komen kijken. Nutteloze informatie in dat laatje. Zo vaak begroet ik
manlief in de morgen met: gefeliciteerd, die en die is vandaag jarig, en dat is
dan altijd iemand uit mijn verre verleden. En eerlijk is eerlijk, nieuwe data
passen er gewoon niet meer in, in dat overvolle laatje. Daar heb ik dan weer
een agenda voor.
Er waren pas een paar kleine, dichte laatjes, die spontaan
opensprongen bij belevenissen van kleinkids. Een kleindochter die een hele
middag met haar vriendin de stad ingaat………Eh, dat deed ik vroeger ook en dan
met een tas met make up wat we in het toilet van de Hema zorgvuldig opbrachten
en voordat we weer naar huis liepen er zorgvuldig weer afhaalden. Want toen wij
13 waren, was make up nog niet toegestaan door onze liefhebbende ouders.
En dat andere laatje: de uitvoering van muziekleerlingen
voor ouders en belangstellenden. Kleinzoon lief moet er aan geloven……eh, dit is
echt een heel dicht, klemmend laatje wat ineens keihard openspringt; een
openbare uitvoering van pianoles. 7 jaar was ik en met plakkende vingers aan de
toetsen moest ik een liedje ten gehore brengen. Ik denk dat ik daar mijn angst
aan over heb gehouden om te spelen met luisterende mensen om me heen. Zelfs een
muziekleraar was eigenlijk al te veel. Thuis ging het altijd beter dan op les.
Zenuwslopend als ik er op terugkijk, en toch zo leuk omdat ik er wel veel
leerde. Wat ik dan wel weer apart vind – dat die laatjes niet open zijn gegaan
toen mijn eigen kids openbare muzieklessen hadden, of die ene keer dat ik een
bugel spelend kind zou begeleiden op de piano bij een concours. Een heel
eenvoudig liedje, maar die plakkende vingers……die kwamen me helemaal niet
bekend voor van heel vroeger. Wel van een poging tot begeleiding van tantes die
liedjes gingen zingen voor mijn 40 jaar getrouwde ouders. Ik ben benieuwd wat
er nog meer laatjes zijn nu er inmiddels ook kleinkinderen zijn die het liefdespad
op zijn gegaan. Of die klaar zijn met hun opleiding en een serieuze baan hebben
of zoeken. Trouwens, een kind op reis
naar Afrika heeft ook wel een grote la geopend vol herinneringen en
belevenissen van nog maar 10 jaar geleden. Fijn om daar ook weer eens lekker in
te duiken.
M.
Heel herkenbaar!
BeantwoordenVerwijderen