Waar blijft de tijd?

Ooit werkte ik in een bibliotheek waar ik er voor moest zorgen, dat de technische tijdschriften waar een abonnement op was, bij de medewerkers op het bureau kwamen te liggen. Zij haalden daar informatie uit die belangrijk was voor hun werk. Juffrouw Slings was ik toen, en ik moest het niet in mijn hoofd halen mijn voornaam te gebruiken als ik de telefoon opnam. Er waren niet alleen technische tijdschriften zoals Energogozjastvo za roebezjom (maar dan in het Russische schrift, энергичный дух для робезжомаzoiets dus{Energiehuishouding in het buitenland}). Er waren ook een aantal tijdschriften als leesvoer voor de mannen die elk weekend de wacht moesten houden of er nergens in Nederland elektriciteit uitviel, zodat een ander elektriciteitsbedrijf de productie tijdelijk over kon nemen. Als de tijdschriften uitgelezen waren, kwamen ze weer terug naar de bibliotheek en kon ik er mooi plaatjes uitknippen om kaarten mee te maken. Dat doe ik dus al 55 jaar 😊. In een van de tijdschriften stond een plaatje van een meisje met een grote strik in het haar en een liedje van Herman van Veen erbij: ‘Waar blijft de tijd!’ Het sprak me aan…. Zo’n meisje met een grote strik in het haar was ik ook ooit geweest, en wat zou mijn toekomst zijn? Ik was een jaar of 17, 18. Ik had nog geen vriend, nog helemaal geen trouwplannen en kinderen waren dus ook nog helemaal niet in beeld. Ik knipte het plaatje met het lied uit en het heeft werkelijk tot een jaar of 10 geleden in een herinnerdingendoos gelegen. Regelmatig had ik het in handen. Waarom bewaarde ik dit toch steeds, waarom had ik het niet allang weggegooid? Ik plakte het in een van m’n schrijfselschriften van toen. De tekst van het lied maakte dat ik, als meisje besloot: “Dit gaat mij niet overkomen, ik wil niet overgenomen worden door een sleur, ik ga niet van het kastje naar de muur!” Toen ik 19 was ontmoette ik de liefde van mijn leven, we trouwden, kregen 6 kinderen en eerlijk is eerlijk….dat kastje en die muur, die sleur, de vaat, de was, de kinderen, die zondag…ze waren er allemaal. Ik heb mezelf best wel eens overschreeuwd door te zeggen dat het allemaal wel goed ging, alles onder controle was. Terugkijkend mag ik gelukkig ook zeggen, dat ik heel erg genoten heb van ons gezin (dat doe ik nog steeds!!), en dat ik m’n besluit van toen ook wel waar heb kunnen maken, met hulp van manlief, steun van Boven, een lieve buurvrouw, m’n ouders en niet te vergeten……cassettebandjes en cd’s met de liedjes van Elly en Rikkert: Een boom vol liedjes, Weet je dat de lente komt, Thuis enz. De mooie, eenvoudige, bemoedigende teksten droegen me door de dagen heen.  

En ja……Waar blijft de tijd, met een kind wat 50 wordt, een kind wat 40 werd en kinderen die dit jaar 25 jaar getrouwd zijn………

Lieve groet, M. (de rest van de tekst kreeg ik niet voor elkaar zonder witte achtergrond)