bidden...

Ik heb best wel eens gedacht: ‘ik stop er maar mee’. Niet omdat ik twijfelde aan God, en aan verhoring van gebeden, maar omdat er in een preek, of een boek, een artikel of op een andere manier zoveel eisen aan het gebed gesteld werden, dat de moed en de motivatie om te bidden me in de schoenen zonk. ‘Ik heb het altijd fout gedaan’ of ‘Het is toch nooit goed genoeg’, was mijn gedachte dan. Wat een leugen! Ik ben ook wel eens bewust een maand gestopt met bidden en Bijbellezen, omdat het begrip ‘stille tijd’ me tegenstond vanwege alle ‘verplichte’ activiteiten daarin. Wat blijft erover van je geloof, als je echt stil wordt, als je geen woorden zoekt om mee te bidden.  Ik merkte dat er in al de jaren van mijn leven veel Bijbelwoorden waren blijven hangen, die als vanzelf naar boven kwamen en me moed gaven en stof om God te danken. Het bidden sloop er vanzelf weer in. Gelukkig maar!

Vroeger als kind vond ik het raar, als mijn vader alle gebeden eindigde met : Vergeef ons onze zonden, om Jezus wil. “Waarom zou Jezus onze zonden niet willen vergeven? Daarvoor is Hij toch aan het kruis gegaan? Waarom zou Hij ons eten niet willen zegenen, Hij geeft het toch zelf? Waarom zou Jezus niet voor je willen zorgen, dat belooft Hij toch zelf?” Mijn kinderzieltje kon er maar moeilijk mee overweg. Ik bad het zelf ook, jarenlang, want ja…zo hoorde het! Maar altijd met dat stemmetje in mijn achterhoofd…. waarom? Op een gegeven moment werd het vervangen door ‘in Jezus naam’, dat voelde beter. Maar onlangs kwamen er in 1 week tijd 2 nieuwe gedachten bij me binnen. De een was om niet bij de maaltijd, te bidden; Here, zegen dit eten, maar: Heer, we zegenen U voor dit eten. Het andere kwam bij me binnen vanuit Psalm 23, een psalm die nacht in en nacht uit met me mee gaat, vanuit opwekkingslied nr. 121 waarin vanuit een hele oude vertaling de woorden onberijmd worden gezongen. De tekst waar het bij mij ’s nachts altijd omdraait is: U zalft mijn hoofd met olie, mijn beker vloeit over, (pepermuntolie ter verlichting van de nachtelijke hoofdpijn en de kop koffie midden in de nacht, als medicijn) maar de rest van de tekst komt ook steeds voorbij, waaronder: Hij leidt mij in rechte sporen om zijn naams wil. Nou moet ik zeggen, dat ik daar meestal gedachteloos aan voorbij ging, maar bij het lezen van de Nieuwe Bijbelvertaling 21, las ik in plaats van 'om zijn naams wil; ‘tot eer van uw Naam’. Zo wil ik bidden, tot eer van Zijn Naam. Stilletjes, schrijvend, geschreven, dankend, zonder veel woorden, zonder eisen: tot eer van Uw Naam!

vredevolle groet,

M.