Uw stok en uw staf……

Daar liepen we dan op onze avondwandeling. Met een stok en een staf. Het voelde een beetje…..ik voelde me een beetje…..een bezienswaardigheid? Ja, die stok, dat was voor mij die avond een goed hulpmiddel omdat we ons loopje over de verharde weg uitbreidden naar het bosgebied wat vlak achter onze camping ligt. Maar waarom dan die staf? Voor mijn idee loopt dat ontzettend ongemakkelijk. Zo groot, zo hoog. Maar het is geen zwaar ding, het is een lichtgewicht restant van een groot schepnet om karpers mee te vangen. En trouwens Mozes liep er ook mee! En David, als herder. En zo voelde het ook voor de drager die avond. Als bescherming tegen wilde dieren die we misschien tegen zouden komen, of loslopende honden, die kwaad willen, zoals vorig jaar, toen ik door een loslopende hond aangevallen werd. En of hij nou duwde of beet…het was in ieder geval na een paar tellen al een blauwe plek, met toch een paar puntjes van tanden erin. De baas was al doorgelopen met het excuus dat de hond nooit wat deed, maar ter plekke liet ik mijn broek zakken en riep Albert de man terug. Nu met duizend excuses en later kwam hij nog een bos bloemen brengen en een zakje heerlijke bonbons. Maar daardoor verdween de angst voor loslopende honden of hondjes niet. En warempel, juist deze avond, op de terugweg zagen we loslopende honden, waarvan er een met wat moeite aangelijnd werd terwijl wij gevraagd werden even te wachten totdat het gebeurd is. De hondenbezitters wachtten met 1 hond aan de zijkant, terwijl er 2 los langs ons heen renden. Mevrouw bedankte ons vriendelijk voor het wachten en vroeg een beetje verwonderd naar de bedoeling van Albert zijn ‘staf’. Wij hadden het al gezien….meneer met bekend gezicht hield op een afstandje een zeer onrustige, bekende hond, heel strak aan de lijn bij zich. Albert zei dat we graag even gewacht hebben, en dat hij graag iets meeneemt om ons te beschermen tegen loslopend wild of loslopende honden, omdat we vorig jaar niet zo’n leuke ontmoeting hadden met een mijnheer en zijn 3 loslopende honden. Ineens zag hij het ook! We zagen hem schrikken, dezelfde heer met zijn 3 honden. Tijdens het gesprekje met mevrouw deed hij ook nog een muilkorf om de bek, want volgens mevrouw wil de hond tijdens onverwachte gebeurtenissen nog wel eens stoten. Nou het was leuk hoor om ze even te spreken. En met de gedachte: “ Uw stok en Uw staf geven mij moed”, gaan we huiswaarts. De volgende keer gaan ze gewoon weer mee!