Fotoalbums

 

Eens stond onze boekenkast vol met fotoalbums. Een paar echte, ouderwetse, maar de meeste waren multomappen. Zo ongeveer vanaf 1974 begon dat. Eentje voor onszelf en eentje voor ons oudste kind. En dat werden er in de loop van de jaren steeds meer. Voor onszelf en voor onze kinderen. Die maakten ook wel zoveel mee dat het niet meer in 1 multomap te houden was. Nou hadden ze een omaflits, die elke keer als ze kwam logeren een heleboel foto’s maakte, en ze hadden een mamaflits. Die had altijd in de boekenkast het fototoestel klaar staan op automatische stand, zodat ze in allerlei situaties het toestel zo kon grijpen en snel een plaatje kon schieten. Zoals zoonlief die met z’n kontje in de emmer zakte en voordat hij eruit gehaald werd, eerst op de foto moest. (afschuwelijk….wat een harteloze moeder). Ze leerde er niks van en toen dezelfde zoonlief ooit via het hek op het dak van de schuur was geklommen, moest hij heel stil blijven zitten, tot de foto was gemaakt en werd er toen pas afgehaald. Daarna zijn er niet meer zulke rare situaties voorgekomen, of wel…. maar dan was moeke niet in de buurt met haar fototoestel. Vanaf 16 mochten de kids zelf hun fotoalbums gaan beheren. Of daar wat van gekomen is? Geen idee…..Maar toen kwamen er kleinkinderen. Nieuw leven, nieuwe multomappen vol foto’s en verhalen. In alle eerlijkheid….de oudste kleinkids hadden er wel 5 en de jongsten komen tot 3 of 4. Zij krijgen de albums op hun 12^e verjaardag. Dit jaar gaat er weer een stapel de deur uit voor twee 12-jarigen En dan blijft er nog maar 1 plank over met albums voor 4 kids onder de 12. Ipv foto’s plakken ga ik dan maar portretjes tekenen. Er komen foto’s genoeg voorbij in de familieapp of op insta om mee te oefenen. Er blijft leuk werk aan de winkel.