In dierbare herinnering

Ik kan zo blij worden als verschillende dingen mooi bij elkaar komen. Heel verschillende dingen. Bij mij waren het de koffiekopjes waar mijn ouders uit dronken en een mooie zin uit een bijzonder boek.

Verjaardagen, trouwdagen van overleden lieven blijven altijd bijzondere dagen. Dagen in dierbare herinnering! Ik ben er dan wel van om daar iets speciaals bij te doen. Zo was het de verjaardag van een van mijn ouders toen we uit hun kop en schotels, die al jaren met emotionele lijm boven in de kast stonden, onze koffie gingen drinken. Toen beseften we dat de koffie veel beter smaakte uit zo’n dun kopje - het blijft warmer - dan uit zo’n dikke aardewerk mok. Hoe leuk die er ook uit zien. We zijn ze blijven gebruiken. En zo blijft elk kopje koffie een gedenkmoment, een genietmoment. Visite krijgt koffie gewoon uit een mok, of in een andere mooie kop met schotel, ook bij mijn ouders vandaan. Thuis dan hè, want in ons zomerverblijf hebben we alleen maar mokken.

En dan staat er ineens in een boek de verbindende zin. Ik lees het boek: De boekenfluisteraar van Carsten Henn. Een bijzonder verhaal, met prachtige zinnen. Zinnen om te bewaren! Een van die bewaarzinnen brengt me bij onze koffiekopjes.

“Koffie in een kopje van dun porselein, daarin komt een beetje geluk mee, warmte die zich stukje bij beetje als een zachte golf in je lichaam verspreidt.“ 

En een andere: ”In boeken wonen mensen met wie we ons verbonden voelen, omdat er dingen gebeuren die wij ook meemaakten of die we mee zouden willen maken”

Ik maak er een nieuwe van: ‘In mijn kopjes van dun porselein wonen de mensen met wie ik me verbonden voel, omdat zij er ooit uit dronken.’