Lieve Beste Mathilda

 

Ik zie mezelf nog staan, in de kelder van het flatgebouw waar mijn oma en tante woonden. Omaatje was gestorven en ik zou tante helpen om de kast in de kelder met veel van oma’s spulletjes op te ruimen. 16 was ik. Ik pakte alles wat tantelief uit de kast haalde maar aan en stopte het in de doos of zak die zij bepaalde. Totdat het dikke leren fotoalbum van oma in de vuilniszak moest en haar poëziealbum. Die wilde ik wel bewaren, die mochten niet weg. Tante vond het maar onzin. Maar ik ben er nog steeds zo blij mee. Het leren fotoalbum staat inmiddels bij dochterlief om de kast te pronken en het poesiealbum ligt nog hier en mag nooit weg. Oma kreeg het voor haar 20^ste verjaardag. Toen, 22 mei 1902, een gebruikelijk cadeau voor een 20 jarige. Ik was 7, toen ik mijn eerste poesiealbum kreeg. Het album van oma staat vol met sierlijke geschreven versjes en herinneringen aan al haar vriendinnen, waarvan er een aantal later haar schoonmoeder en schoonzussen zouden worden, Met de prachtigste plaatjes. Maar het mooiste van alles….mijn opa schreef er ook een versje in en wat ik altijd zo romantisch heb gevonden… Hij schreef een versje voor Lieve Mathilda, maar vond het toch nog wat te vroeg en schreef er met dikke letters Beste overheen. Later kwam het wel goed tussen die twee, en zijn ze in 1908 getrouwd. Zo jammer, dat opa 2 maanden voor ik werd geboren overleed en ik hem niet gekend heb. Maar ik ben blij en dankbaar dat ik het bewijs van zijn liefde voor oma nog steeds in handen heb. Een kostbaar bezit.