Mijn plekje

 

Plekje……

Bij het opruimen van “Mijn documenten” kom ik zo af en toe wat tegen wat ik ooit opgeschreven heb. De titel waarmee ik het weggezet heb intrigeert me soms, dus open ik vol verwachting een van die vergeten schrijfsels. Dit stond er:

‘Ik geloof dat ik een plekje heb in Gods grote plan met deze wereld. Een plekje waarop ik dienstbaar mag zijn aan de komst van zijn Koninkrijk.

Ik schreef het n.a.v. de extra tijd die ik nu heb, bij het wegblijven van de zware migraineaanvallen. En juist die dag, heb ik een “bankhangdag” vanwege een lichte hoofdpijnaanval met een groot gevoel van landerigheid.

Plekje……

Ik denk aan de quote: ‘Doe wat je kan, met wat je hebt, waar je bent’. Een uitspraak van Theodore Roosevelt.  En dat doet me weer denken aan mijn overgrootmoeder Adriana, die president Roosevelt meemaakte toen zij met bijna haar hele gezin naar Amerika emigreerde. Op zoek naar een nieuwe plek om te leven.

In het poesiealbum van mijn oma Mathilda schreef ze jaren daarvoor over een Plekje…

Mijn omaatje heeft gevochten voor haar eigen plekje. Ze wou beslist niet mee naar Amerika en ze heeft mijn opa zover gekregen dat ze niet emigreerden, maar op hun eigen plek in Nederland bleven.

Kijk ik naar mezelf, dan heb ik me soms echt mee laten slepen van de ene plek naar de andere, zonder daar zelf verantwoordelijkheid voor te nemen. Gelukkig ben ik daar in veranderd en laat ik me nu niet meer zo van het een in het ander meesleuren.

Denk ik nu aan mijn plekje dan gaat dat over mijn plek in Gods Koninkrijk en over hoe ik mijn tijd kan besteden, Wat kan ik doen met wat ik heb, hier op de bank. Dan doe ik maar weer een schrijverijtje de deur uit. Deze keer met  het plaatje en gedichtje uit het poesiealbum van mijn oma. Adriana noemde zich toen nog ‘vriendin’ terwijl een 6 jaar later haar schoonmoeder werd. 1902, dik120 jaar geleden, een album om te koesteren.

En daarna ging ik weer verder met opruimen.

Lieve groet van mij.