HVVW&VWVH

 

Hoe kom ik nou eigenlijk bij zo’n uitgebreid jaarthema als

“Leven in hoopvolle verwachting met verwachtingsvolle hoop”?

In de afgelopen jaren heb ik al heel wat schriftjes en boekjes volgeschreven en/of geknutseld met van alles en nog wat. (Ah…zo hadden we ons blog ook wel kunnen noemen)

In onze boekenkast op kleur ben ik wel eens op zoek naar een speciaal boek en kom dan zomaar zo’n boekje tegen. Als ik daar in lees gaat het vooral over een leven met migraine, met hoofdpijn. En 3 jaar geleden, las ik, was ik in hoopvolle verwachting en verwachtingsvolle hoop. Ik was aangemeld voor de nieuwe medicatie die het hoofdpijneiwit CGRP blokkeert. De 1^e injectie was op 14 januari 2020 en mijn laatste heftige migraine aanval was op 5 januari geweest. De injecties hebben al mijn verwachtingen overtroffen en mijn hoop vervuld. Ik ben er zo blij mee! En zo is die term met me meegegaan door de jaren heen. Want eerst was ik natuurlijk nog heel afwachtend in mijn houding. Zou het wel helpen? En toen ik heel voorzichtig doorkreeg dat het inderdaad hielp was er mijn twijfelachtige hoop; zou het wel blijven helpen. Elke maand zet ik de injectie, met hoopvolle verwachting en in verwachtingsvolle hoop. Want migraine blijft een chronische hersenziekte waarmee ik te dealen heb. Inmiddels zijn er meer dingen waar ik verwachtingsvol op hoop en die ik hoopvol verwacht. Als symbool daarvan heb ik een hangertje om wat al zo’n 55 jaar ongedragen in een doosje heeft gelegen. Een olielampje verwerkt in een kruis. Zo ben ik me nog meer bewust van wat me dit jaar bezig houdt.